Tyle spotkaliśmy w naszej drodze wspaniałości takich, jakby nie z tej ziemi. Postanowiliśmy to spisać układając w ciąg historyjek pod tym właśnie tytułem.

Mamy wiele różnych, wyłącznie naszych „rozpoznawalników”, przyswoiliśmy sobie je i dobrze nam tak z nimi razem

To są skróty myślowe i słowne, pod których spodem jest więcej, czucia naszego z jakiegoś podanego doświadczenia.

Na targu

Obraz, na którym są dla nas płomienie, a dla innych, patrzących - nie...

Kazimierz... czas naszego pierwszego spotkania, wieczór wspaniały, gdzie godni siebie nawzajem, dostojnie ubrani...
Przy kolacji uroczystej zaglądamy sobie w oczy....
Czy rzeczywiście, przysłowiowe, "aby?"
I czy to, co czujemy i co teraz jest, naprawdę dzieje się?
Niczym w najpiękniejszym śnie...

Porusza się pośród nas z wielkim zaangażowaniem kelner młody, sympatyczny ...
Rozmowy przyjacielskie z Nami prowadzi... jakbyśmy się z nim również długo znali.
Zaproponował, że zrobi nam zdjęcie.
Och! bardzo proszę!

Stanęliśmy przy stole, ręce złączone u góry, zwieńczony szczyt powstał z nich.
"Ambasadorzy Miłości" nazwaliśmy później to zdjęcie ... długo wpatrywaliśmy się w nie.
Uwieńczył kelner doniosłość pięknej naszej Chwili, i jeszcze wyszło na nim, że....

....................

Z tyłu, za nami wisi obraz na ścianie olejną farbą malowany, widać go
wyraźnie, i tam świecą dwa słupy żółtym światłem... jakby malarz naniósł je.
Lecz, to nie było za sprawą zamiaru malarza, tak naprawdę nie ma świateł na
obrazie, tak naprawdę, gdy dziś ktoś spojrzał w tej restauracji, widać na
obrazie szarą klasztoru ścianę.
Dla nas nie.
Stoją do dziś dwa słupy światła, stabilne obok siebie.
Mało tego, ściana szara zabarwia się coraz bardziej różowym kolorem.
W lot pojęliśmy, gdy zdjęcie oglądaliśmy, że to nasze płomienie bliźniacze tam stoją i płoną.

Technicznie to jest jakieś odbicie... lecz My od razu mieliśmy to
przeświadczenie, że dla nas jest wskazanie, byśmy o tym stale pamiętali, Kim Jesteśmy dla Siebie.
Wiadomo, serce zawsze wie, lecz umysł czasami sieje zwątpienie, czy aby to
na pewno się naprawdę dzieje...

Zdjęcie jest w naszym salonie jako potwierdzenie.

I kolejne dziwisz się?
Już nie...
Coraz bardziej już nie.

Data zrobienia zdjęcia 21 XI.2009r.

Opisane w styczniu 2010r.

Spotkanie na Cyprze

Idziemy na długi spacer będąc na Cyprze na wakacjach.
Nasza pierwsza podróż i ta poślubna.
Ulica pięknych hoteli, pubów, gdzie niegdzie rosną palmy...
Lecz potem krajobraz widzimy niczym na pustyni, jest mało zieleni, i gorące, 28 stopni w październiku.

...............

W odpoczynku zatrzymujemy się przy zbierającym oliwki Filipińczyku,
pokazuje nam jak się zbiera, strzepuje z drzewa, na łopatę i do taczki.
Nic wielkiego.
Nie opodal widzimy ogród wspaniały pełen kwiatów i drzew i zielonych krzewów.
Zachwyceni, w środku pustyni niby oaza... wchodzimy.
Lecz nie wiemy, czy to posiadłość prywatna, czy dostępna jest dla nas.
Napis na bramie "Kapliczka pod wezwaniem Św. Eliasza"...
Chwila zawahania, jest tak pięknie, że robimy zdjęcia.

Przejeżdża dwoje młodych ludzi na rowerach, zatrzymują się, krótka rozmowa
po angielsku z Włodkiem, ja jakieś słowo po polsku pod nosem...
Słyszymy -"państwo są Polakami?
- ależ jak najbardziej, a Wy?
- my też,
- a skąd jesteście?
- z Agia Napa
- My też
- a w jakim hotelu?
- w Pierre Anne
- O! My tak samo!
- a kiedy przyjechaliście?
- Tydzień temu
- My też.
- Jesteśmy w podróży poślubnej
- My też
- a kiedy braliście ślub?
- dnia (tego i tego)
- My tez....
- a może jeszcze powiecie, że o (tej) godzinie? - Pyta Włodek rozbawiony...
- TAK JEST!

No i wiadomo, co dalej, za radością druga radość...
Poszliśmy razem w ten ogród rajski nam na drodze do wglądu podany.
Jest bardzo wspaniały.
Okazało się, że to posiadłość prywatna, udostępnił nam właściciel wejście do
cerkiewki, i jeszcze o sobie opowiedział, zrobiliśmy zdjęcia.
Magia, urok tego miejsca był nie do opisania.
Uczta dla ducha i ciała, i jeszcze dwóch par spójny zbieg zdarzeń...
Allle!

A widzisz?
A dziwisz się?
Nie!

Październik 2010r

Włodek pisze...

 Od czego by zacząć, och trudne zadanie... było tego już wiele, więc może od dowodów osobistych...

Nasze dokumenty

Po naszych zaślubinach nadal jesteśmy "bez papierów", no ale życie jest konkretne więc przyszedł czas na sprawy wymagające zajrzenia do naszych dowodów osobistych. Pokazaliśmy je sobie, obejrzeliśmy "nieznane" sobie twarze i ustaliliśmy, że kiedyś pójdziemy do Urzędu... Myśl ta bardzo mnie przejęła, wręcz błyskawicznie wróciła przemożna chęć bycia w USC z Tobą pod rękę, w zadumie chwili, w urzędowym połączeniu. Praktyczne życie nie może być oddzielone od serc i dusz, no tak już jest. Chociaż by meldunek, upoważnienia, poczta, sprawy wspólnej własności, opieka zdrowotna. I właśnie to ostatnie ujawniło się cudownie. Zapisując Lidkę do lecznicy, gdzie mam wykupiony pakiet zdrowotny, musiałem także podać PESEL nowego "pacjenta". Nie znałem, więc zadzwoniłem i gdy Lidka zaczęła mi go dyktować, nieomal wypuściłem słuchawkę z ręki, dwukrotnie upewniając się, że dobrze słyszę. Otóż nasze pięć ostatnich cyfr PESEL są identyczne. Drobna różnica polegała na przestawieniu miejscami dwóch przedostatnich cyfr !!! Wrażenie było potężne, gdyż uświadomiliśmy sobie malutki element boskiego planu, nawet tutaj pasowało - w papierach...

Synchronia duchowa

Przecież nie znaliśmy się wcale, nasze dusze dojrzały do połączenia z chwilą, gdy w nas, oddzielnie, nastąpiła całkowita integracja pierwiastków męskich i żeńskich. Gdy nie było konieczne szukanie szczęścia na zewnątrz, a jednak było brak, dotkliwie brak drugiego człowieka. Pisaliśmy do siebie o sobie, ale dopiero po kilku rozmowach na SKYPE okazało się, że dotknęliśmy tych samych Mistrzów - Kuthumiego, St.Germain, Jezusa, Buddy i wielu innych. Byłem w siódmym niebie, bo wtedy zrozumiałem, że nie będziemy mieli żadnych trudności w komunikacji pomiędzy sobą. Że mamy już niejako "przepracowane" trudne dla wielu ludzi tematy, nie sprawdzamy się nawzajem, nie wymądrzamy i nie pomyśleliśmy nawet o tzw. docieraniu się. Wszystko jest jawne, w ufności tego co wkrótce nazwaliśmy - Wszystko służy czemuś, nam także. Więc przyjęcie założenia, że to co nam się przydarza jest podarunkiem w najczystszej intencji i wymaga tylko rozpoznania, niezwykle uprościło nasze życie i podejście do tzw. problemów.

 Zaczęliśmy komunikować się językiem serca w dobrej już świadomości istnienia we Wszechświecie. Gdy Lidka przyjechała do Ustanowa na stałe w grudniu, pokazałem jej moje książki - perły. Wkrótce razem obejrzeliśmy kilka filmów, stworzonych na podstawie znanych nam książek - "Niebiańska Przepowiednia", "Rozmowy z Bogiem", "Pokojowy Wojownik". Potem, aż do dzisiaj odkrywamy, jak wielką wiedzę nam podarowano, jak umiemy się nią dzielić i pomnażać poprzez doświadczenie. To trwa i trwać będzie.

Nasza wspólne działania w pasji

To było jedno z najcudowniejszych odkryć !!

No bo dlaczego się połączyliśmy? Co jest ponad zaspokojenie pragnienia bycia z drugim umiłowanym człowiekiem ? Odpowiedź ujawniła się już podczas naszego pierwszego, cudownego spotkania w Kazimierzu Dolnym - dokładnie w połowie drogi pomiędzy Chełmem i Ustanowem. Podczas spaceru nad Wisłą, w błogostanie drżących jeszcze rąk, splecionych palcami, wypowiedzieliśmy się tak - Naszym zadaniem będzie świadczyć, że to co się nam przydarza jest prawdziwe, możliwe, piękne i nieskończone. Zobaczyliśmy w wyobraźni dusz naszą daleką przyszłość, pełną cudowności w spokoju i harmonii. Ufność niezmierzona, pewność siebie w odczuciu, że nic się nie stanie. Poczuliśmy się niesamowicie wyróżnieni. Spojrzeliśmy w niebo z wdzięcznością, niemalże obiecując, że nie zawiedziemy zaufania i zapalimy tysiące światełek serdecznych na Ziemi. Z całych sił będziemy wykonywać pionierską pracę, bez planu lecz z otwartością naszych połączonych intuicji i szczerości myśli. Już na Sylwestra zaczęły się wzmacniać nasze decyzje, aby ludzi, których poznaliśmy na stronie Shaumbry i na Forum Crimson Circle zachęcić do spotkania. Czyż nie jest warto pobyć choć dzień, dwa z ludźmi o podobnych wizjach bycia na Ziemi ? Czyż nie jest to znak czasu, aby ludzie łączyli się w miłości i dzielili się swoimi najlepszymi darami i talentami ? Nowy Świat stoi otworem dla nas wszystkich, bez wyjątku. Wejdźmy do niego w przeświadczeniu konieczności powrotu do elementarnych wartości człowieczeństwa. Powróćmy do niewinnych myśli, radości życia, piękna otaczającego nas zewsząd. Powróćmy do miłości do siebie i innych bliźnich. Nadajmy nowe znaczenie słowu wdzięczność, słowu współczucie, słowu dzielenie się, słowu piękno. A w końcu każdy odkryje swoją prawdę i będzie już spokojnie się jej trzymał, nie obciążając innych sobą. Gdy pojęliśmy ogrom pracy przed nami, pojawiły się wszechobecne energie wspomagające. O tym w innym miejscu...

Poczucie piękna, nasze gusty i guściki

Każde z nas z wielką radością odkrywało swoje uzewnętrzniane poczucie piękna. Lidka z wielkim zapałem przystąpiła do artystycznego ozdabiania naszego domu, nie pytając mnie o opinię. Przyjęła bowiem słuszne założenie, że nie potrzebuje akceptacji. I tak się stało. Os Wigilii począwszy, aż do dzisiaj, z szeroko otwartymi ustami i oczami obserwuję co Ona robi :-)). Kolory, czucie zaokrąglonych kształtów, dopasowanie szczegółów, częste zmiany na inne kompozycje, w pełni zgodne jest z moim poczuciem piękna i harmonii w domu. Widać jak swobodnie urzeczywistniać można swoje talenty artystyczne, gdy nie ma potrzeby uzgadniania, negocjacji, przekonywania, nakłaniania itd. Ja, znając swoją rolę, ograniczałem się do typowo męskich wsparć typu - wbić haczyk, wkręcić śrubki, zamocować, podłączyć. Czasem mi przychodziły do głowy pomysły, które Lidka w lot wyczuwała, nawet bez potrzeby mówienia o tym. To niesamowite odkrycie, gdy zdaję sobie sprawę, że naprawdę przechwytuję energie myśli. Nie tylko podczas naszego urządzania się, lecz także w innych codziennych sprawach. Robimy to, jak Lidka podkreśla - lekkim pociągnięciem, dotknięciem, a energie poruszone służą mam doskonale. We wszystkim...

Przenosiny z Chełma

Gdyby ktoś, komu ufam opowiedział mi taką historię, był bym w szoku. A historia przydarzyła się nam w grudniu, gdy pojechałem do Chełma "przeprowadzić" moją wybrankę do naszego wspólnego domu w Ustanowie. Wtedy po raz pierwszy tak mocno doświadczyliśmy działania myśli i energii wsparcia w działaniu. W ciągu czterech dni zdołaliśmy bez większego trudu spakować rzeczy Lidki, korzystnie wynająć mieszkanie dobrym ludziom i w końcu sprzedać samochód. Ilekroć wracamy wspomnieniami do tego czasu, nadal jesteśmy w zdziwieniu, że poszło tak lekko, łatwo i przyjemnie. Smaczku dodaje fakt, że intuicyjnie wybrany z ogłoszenia właściciel firmy przewozowej, który nas przeprowadzał, okazał się być pierwszym człowiekiem, któremu pomogliśmy zrozumieć jego samego. To było cudne spotkanie i wrażenie po nim jeszcze długo wibrowało w naszym nowym domu.

Mejlowanie synchroniczne

Jest taka tradycja u nas, że gdy jadę do pracy, Lidka pisze do mnie mejla. Po wejściu do pokoju w firmie, pierwsze kilka minut poświęcam dla siebie, najczęściej pisząc wiersz lub dwa. Wtedy piszę do Lidki krótkiego mejla i zaraz potem biorę się do pracy firmowej. Dzisiaj patrzę - nie ma mejla. Pomyślałem, że może chwilowy zanik internetu w domu, zdarzało się... Piszę więc ja, dołączając kolejny wiersz - i wysyłam. Za kilkanaście minut zaglądam na serwer i widzę to:

A widzisz ?

A dziwisz się ?